Twee jaar en een half zijn we al bezig! 24 edities, dat is al een stevige lijst aan films. Hieronder een overzichtje van wat allemaal de revue gepasseerd is op See You Tuesday. Zo weet je meteen welke stijl we ongeveer aanhouden of heb je inspiratie voor die koude winteravonden.
Hier en daar toch wat schuifelende voetjes in de zaal. Meende die enen van See You Tuesday die zijn haar nooit kamt dat nu? Gaan ze werkelijk 50 Shades Of Grey draaien? Niet dus. Ok, ook veel lichamelijk contact en hier en daar zelfs een streep bloot, maar Foxcatcher is toch een film van een heel ander kaliber.
Het verhaal
Foxcatcher is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Mark Schultz, een olympisch kampioen worstelen die uit de schaduw van zijn broer wil stappen en daarvoor onder de vleugels van excentrieke multimiljonair John du Pont kruipt. Wat volgt is een psychologisch spel van manipuleren, zelfvernietiging en een stevige boterham mental issues, gesetteld in het trieste Pennsylvania. Denk mommy issues, onderdanigheid, gebroken zelfbeelden, machtslust, …
Ons gedacht
Sublieme film. Regisseur Bennett Miller kreeg dan ook terecht het beeldje voor beste regie in Cannes. Onvoorstelbaar wat voor een prestaties hij uit Channing Tatum, Steve Carell en Mark Ruffalo krijgt. Pluimen voor hen ook natuurlijk.
Zo weet je nooit echt goed wat denken over du Pont. Een door geld en macht om zeep geholpen persoonlijkheid die eigenlijk gewoon snakt naar oprechte emoties, vriendschap en erkenning. Dat in contrast met een heel sterke oudere broer en een onderdanige Mark Schultz die de wereld eigenlijk niet in zijn eentje aankan.
Maar nog straffer is hoe Miller het tempo van de film en het alsmaar killer worden van zowel camera als decor gebruikt om op te bouwen naar de climax. De constante spanning, onwetendheid over de exacte relatie tussen worstelaar en miljonair, en het gepingpong tussen medelijden met en diepgewortelde haat voor du Pont zorgen ervoor dat het einde bijna als een opluchting komt.
EXTRA EXTRA
Volgende See You Tuesday is meteen een verjaardagseditie! We bestaan exact één jaar dan. Hoera! Hoezé! Feest! We maken er dus iets speciaal van met goodies en zo. Hou zeker de Facebookpagina en Twitter in de gaten.
Weet je nog 2014? Het lijkt al even geleden niet? Tijd om even terug te blikken op het afgelopen filmjaar en meteen ook eens vooruit te blikken. Zowel team See You Tuesday als de Sphinx geven hun drie favorieten van vorig jaar en een top drie van films waar we naar uitkijken.
Marie
2014
Reality – Twee keer gaan bekijken in ciné tijdens FilmFestGent. Absurditeit ten top! Liefde!
The Homesman – Alles klopte gewoon, sfeer, fotografie, cast, plot. Parel van een film! En ook leuk om Hailee “True Grit” Steinfeld te zien passeren op het einde 😉 Matchte volledig.
The Salt of the Earth – Ontroerend portret, blij dat ik Salgado via deze manier (nu pas) leerde kennen
2015
The Hateful Eight – Because Tarantino!
Mad Max, Fury Road – Because Mad Max!
Unbroken – Benieuwd naar de regieprestaties van Angelina Jolie.
Andrew
2014
1. Blue Ruin – Top.
2. The Grand Budapest Hotel – Wes Anderson ❤
3. The Wolf of Wall Street – Vreemd.
2015
1. Jurrassic World – Sentiment.
2. What we do in the shadows – Zagen we reeds in avant-première op SYT, aanrader!
3. Red Army – Geïntrigeerd door synopsis, spreekt tot de verbeelding en best wel fan van dergelijke documentaires. http://sonyclassics.com/redarmy/
Niel
2014
Interstellar – Een absolute topper. Space, vierde dimensie, fysica en Matthew Mcconaughey!
The Grand Budapest Hotel – Wes Anderson, what else?
Nightcrawler – Zot spannende journalistenfilm met een fantastische Jake Gyllenhaal in de hoofdrol.
2015
Jurassic World – Dino’s eating humans, need to say more?
Birdman – Edward Norton in een aparte superhero film. De return van de dramedy.
Star Wars, the Force Awakens – Ewel nu ben ik keer vree benieuwd naar wat Disney hiermee gaat aanvangen.
Wendy van Sphinx
2014
Ida – Schoonheid zit hem in kleine dinges. Kleine films bijvoorbeeld, een onverwachte zwart/wit parel uit Polen.
Under the skin – Ik liet onlangs de soundtrack galmen door onze zalen. Alleen al de muziek bezorgt me nog steeds kippenvel. Van een bevreemdende, angstaanjagende schoonheid.
The notebook – Deze Hongaarse film zag ik tijdens een Europese cinemacongres in Athene. Helaas, kwam nooit uit in België (denk ik). Ik was er nochtans danig van mijn melk van. Koud, kil, hard, straf.
2015
The last face – Van Sean Penn. Nog geen releasedatum maar met zo’n cast (Javier Bardem, Jean Reno, Charlize Theron en Adèle Exarchopoulos) lijkt wachten me zeker te zullen lonen.
Wild Tales/Relatos Salvajes – Ik beken, de film komt uit einde januari, maar ik zag hem reeds. Genoten! Heerlijke Argentijnse zwarte humor en herkenbaar. Er zitten een rode draad in Zuid-Amerikaanse producties, durf ik te zeggen na het jaarlijks visioneren van talrijke films voor cineMấs. Me encanta!
Far from the madding crowd – Van Thomas Vinterberg, maker van Jagten. Gewoon, ik wil weten waar hij mee uitpakt na zijn vorige hoogvlieger. Trouwens, maakte eerder Dear Wendy. Dan heb je altijd een streepje voor.
Hoeraaa! Beste wensen en al van die dingen! Moge 2015 vol geluk, avontuur, liefde en plezier zitten. Wij gaan alleszins ons best doen om aan je ontembare filmhonger te voldoen. We sloten 2014 trouwens af met een aparte komedie, What We Do in the Shadows.
Het verhaal
What We Do in the Shadows is een mockumentary (fictieve documentaire) over het leven van vier Nieuw-Zeelandse losers die samenwonen. Kibbelen over klusjes, liefdesperikelen, moeite om zich aan te passen, … Op zicht niet zo speciaal buiten dat het hier om vampieren gaat. De 21ste eeuw is duidelijk hun ding niet en dat levert vooral genante situaties op, inclusief aanvaringen met weerwolven en zombies.
Ons gedacht
Gekke outfits, bijzonder droge humor, funky accenten, muziek, overdrijvingen, woordspelingen à volonté… We loved it. What We Do in the Shadows is een soort mengeling van The Adam’s Family, Twilight en Flight Of The Conchords. Niet zo bizar aangezien de film dan ook door Jemaine Clement en Taika Waititi (schrijvers Flight of the Conchords) geschreven is.
In het begin is het wat aanpassen aan de stijl, maar eenmaal op dreef zit je gewoon constant te giechelen met hier en daar een bulderlach. De ongedwongen stijl, het losergehalte, de herkenbaarheid en de overdrijvingen doen hun werk. Misschien wel één van de betere komedies van dit jaar.
Het noodlot sloeg toe deze keer. Moest er eens van komen. Kort voor de vertoning bleek de file van de oorspronkelijk geplande film corrupt te zijn. Dus gingen we last minute op zoek naar een alternatief: The Salt of the Earth
Het verhaal
The Salt of the Earth is een autobiografische documentaire over het leven Sebastiao Salgado, de Braziliaanse topfotograaf. Misschien ken je zijn werken Genesis, Exodus of Workers wel. Stuk voor stuk prachtige fotocollecties. Salt is een tour door het boeiende leven van Salgado. Over de impact van het lange reizen op hemzelf maar ook op zijn gezinsleven. Over wat al die ellende die hij zag, deed met zijn leven. Over zijn foto’s, maar ook over de emotie die erin schuilt.
Wim Wenders, bekend van onder andere de documentaire over Buena Vista Social Club, kiest voor een trage stijl, met veel nadruk op de foto’s, het gezicht en de stem van Salgado. Juliano Salgado, zoon van, vult de documentaire op met kleurbeelden van zijn vader in actie.
Wat wij ervan vonden
Zie je Wim Wenders staan, dan heb je meteen hoge verwachtingen. En al zeker als het over een persoon als Salgado gaat. Ze schuwen de clichés niet en vervallen soms in platte metaforen, maar onmogelijk om buiten te komen zonder gemeende adoratie voor Salgado. Wat een leven heeft die man gehad! En wat een talent. Zijn foto’s en hun dreigende zwart-wit compositie komen op het groot scherm nog meer tot hun recht.
Die kleine twee uur vlogen voorbij en zowat elke emotie passeerde de revue. Je voelt zijn teleurstelling in de mensheid na de doortocht door Rwanda, maar ook hoe zijn zoon naar hem opkijkt. Hoe ze Brazilië missen en weer levensvreugde vinden in een gigantisch ecologisch project. Hoe ook Wim Wenders met bijzonder veel ontzag kijkt naar Salgado. Maar strafst van al was de rol van Leila, vrouw van Sebastiao. Steun en toeverlaat in de meest extreme vorm. Zonder Leila gegarandeerd geen Salgado.
Jake Gyllenhaal mag sinds Prisoners en Enemy op heel wat bijval rekenen van onze kant. Topprestaties! Het was dan ook reikhalzend uitkijken naar zijn nieuwe spruit Nightcrawler. En bloody hell, wat een zieke rol speelt hij nu weer.
Lou Bloom is zijn miserabel leven als koperdief beu en besluit een deftige job te zoeken. Tevergeefs. De economische crisis slaat bikkelhard toe in down town Los Angeles. Maar na een nachtje rondrijden, ontdekt hij zijn roeping. Ongelukken, woningbranden en misdrijven filmen en die beelden verkopen aan nieuwszenders. Wat volgt is een psychotische, uberspannende vervolmaking van de american dream.
Het vraagstuk rond de ethiek van de hedendaagse journalistiek wordt volledig blootgelegd, zonder dat regisseur Dan Gilroy met een belerend vingertje staat te zwaaien. Nee, hij gebruikt razendspannende actiescènes, een nagelbijtend tempo en gitzwarte humor. Een sterk vermagerde Jake Gyllenhaal doet de rest en zet de psycho van 2014 neer. Absolute aanrader.
Als het licht terug aangaat en zowat de hele zaal een collectieve “what the fuck” loslaat op de wereld, dan zit je of met een gigantisch slechte film of met een geniale. Enemy neigt voor ons meer naar dat laatste.
Het verhaal
Adam Bell, een geschiedenisleraar, ontdekt per toeval een acteur in een film die wel heel hard op hem gelijkt. Een exacte kopie zelfs. Je zou voor minder van je melk zijn, dus beslist hij om die persoon op te zoeken. Vanaf dan draait de film rond hun ontmoeting, de verwarring bij zichzelf en de vriendinnen en hoe de één met de ander omgaat. Stevig gekruid met allerlei symboliek.
Onze mening
Eerst en vooral, geniale belichting en beeldvoering. De regisseur speelt met surrealistisch licht, gaat voor een niet traditionele montage en maakt de film zo alleen maar mysterieuzer. Ook de bijzonder minimale maar creepy soundtrack en een minimum aan dialogen versterken dat gevoel. Jake Gyllenhaal speelt ook in deze film een knoert van een rol (twee rollen eigenlijk) en weet perfect te schipperen tussen de onzekere Adam en partyboy Antony.
De film zelf komt wat traag op gang, maar algauw zit je helemaal in de sfeer van deze psychologische thriller. Stap voor stap, via een doolhof aan vragen, spinnen, mysterieuze objecten en symboliek, lijk je dichter te komen bij een antwoord. Tot de laatste scène. Niets te antwoord. Zoek het zelf maar uit. Net zoals de openingsquote van de film het eigenlijk voorspeld had: “Chaos is order yet undeciphered.” En als je effectief gaat ontcijferen, dan snap je hoe geniaal de film eigenlijk echt is.
Onze ontcijfering
*SPOILER ALERT*
Ga sowieso eerst naar de film zien voor je dit leest. Anders ga je helemaal niets aan Enemy hebben. Heb je hem al gezien? Dit is hoe wij denken dat de vork in de steel zit.
Adam en Antony zijn één en dezelfde persoon. Waarbij Antony het verzinsel is van Adam. Zijn onbewuste ik. Een waanbeeld waarin hij al zijn slechte eigenschappen stopt. Flierefluiter, ontrouw, niet in staat zijn driften te controleren. Via zijn onderbewuste probeert Adam komaf te maken met die persoon. Zijn vrouw is zwanger en dat verandert de zaak. Tijd om een serieuze mens te worden.
Uiteindelijk slaagt Adam daar ook in door zijn alter ego in het onderbewuste te laten sterven in een autocrash, terwijl zijn zwangere vrouw vraagt om terug bij haar te komen. Maar dan ontdekt Adam de sleutel in de briefomslag, de sleutel naar de stripclub waar de film begon. En op dat moment beseft Adam dat heel zijn poging om zijn slechte ik te onderdrukken eigenlijk voor niets geweest is. “It’s a pattern” zoals hij zelf zei in de les. Hij roept zijn vrouw dat hij weg moet die avond. En dan verandert zijn zwangere vrouw in een achteruit deinende spin.
Die spinnen zijn een vaste symboliek in de film en staan, volgens ons toch, symbool voor vrouwen en relaties. Adam voelt zich gevangen in het net van zijn vrouw en van zijn moeder. Het moment waarop Adam denkt verlost te zijn van zijn driften, is zijn vrouw echt een vrouw. Maar van zodra Adam de sleutel ziet, beseft hij dat hij nog steeds gedreven wordt door zijn verlangens, maar gevangen zit in een web. De enige manier om eraan te ontsnappen is de spin te doden. Van daar ook de achteruit deinende spin op het einde. Ook zijn vrouw beseft dat Adam helemaal niet verbeterd is en heeft schrik voor wat komen zal.
Wat denken jullie?
Nogmaals een heel dikke merci trouwens aan het team van Why Not Monday voor de overheerlijke snacks!
See You Tuesday 4 al! Het gaat vooruit. Tijd om nog eens een recensie neer te schrijven. Gisteren schotelden we ons publiek Tracks voor, het waargebeurde verhaal van Robyn Davidson. En het publiek zag dat het goed was. In serieuze avant-première trouwens, want de film verschijnt pas 2 juli.
Het verhaal
“And there are new kinds of nomads, not people who are at home everywhere, but who are at home nowhere. I was one of them ” Kan tellen als openingsquote. De jonge Robyn Davidson kampt met enkele persoonlijke demonen en wil die van zich afwandelen tijdens een ware dodentocht. 2700 kilometer door de Australische woestijn, van Alice Springs naar de westkust, vergezeld door vier dromedarissen en haar hond. En een opdringerige National Geographic fotograaf die hier en daar uit het zand popt.
Wat wij ervan vonden
Avonturiers die het desolate koppelen aan een haast krankzinnige missie, het trekt aan. Denk maar aan Into The Wild, nog steeds één van de absolute toppers in het genre. Tracks doet een poging om ook op dat podium te klimmen.
Eerst en vooral, Mia Wasikowska speelt een glansrol. Ze krijgt niet veel dialoog om in te schitteren en ook haar schare tegenspelers is beperkt. Maar dan nog brengt ze een geloofwaardige twintiger die strijdt met eenzaamheid, nooit alleen zijn, routine en het verleden.
Het verhaal spreekt aan natuurlijk. Avontuur, een roekeloos plan, natuur, spanning. En ook al wordt er eigenlijk vooral gewandeld door zand, de film krijgt nooit een langdradig gevoel. De plotse ontmoetingen met bizarre figuren, Robyn’s innerlijke strijd, de fotograaf als breekpunt en enkele moeilijke momenten tijdens de tocht zorgen voor genoeg afwisseling, zonder het tempo ongeloofwaardig hoog te leggen.
Robyn’s dilemma tussen alleen zijn en vechten tegen eenzaamheid komt goed uit en ook de bizarre interactie tussen haar en de fotograaf Rick boeit.
Maar de ultieme reden om deze film te gaan zien – en dat liefst vanal in een cinema- is de prachtige cinematografie. Desolate zandvlaktes, wegwaaiende duinen, het opwippend achterste van Mia wanneer ze in een waterreservoir springt, kamelen bij het kampvuur en de uitgemergelde gezichten van Aboriginals. Je krijgt meteen zin om je reispaspoort van onder het stof te halen.
Als we dan toch kritiek willen geven, dan misschien op de uitdieping van de persoon Robyn. In het boek kom je veel meer te weten over haar persoonlijke gesels. Film vs. boek, you know. Daarnaast leek het op het einde van de film alsof haar tocht nog relatief makkelijk verlopen was, terwijl uit boek en artikel in National Geographic bleek dat de hitte toch echt wel een bitch was.
De cinema buitenkomen en het bestaansrecht van de mensheid in twijfel trekken. Dat effect had 12 Years a Slave op mij. Kan tellen dus. Steve McQueen, bekend van het eveneens fantastische Shame en sublieme Hunger, brengt op bijzonder doordringende wijze het waargebeurde verhaal van Solomon Northup. Die belandt na een kidnapping als slaaf op de plantages van Louisiana. Uitbuiting, vernedering, mishandeling, pure horror, ondersteund door de beeldsetting van McQueen. Surrealistische momenten zoals de danspartij in het huis van de plantage-eigenaar, pijnlijke lange shots en geen blad voor de mond. Harde realiteit is what you get. Met een sublieme Ejiofor en Fassbender. Oscarwinnaar in spé.
The Wolf of Wall Street
Van het ene uiterste naar het andere. Pure decadentie overgoten met een scheut humor. Scorsese op zijn best. Ok, als je je film opent met DiCaprio die wat coke in de kont van een prostituee blaast, dan hoef je niet meer te rekenen op een Oscar in het puriteins Amerika. Maar de drie uur die daarop volgen zijn een aaneenschakeling van kapotlachen, verbazing en walgen. En dan nog te zeggen dat de film een minimalisering is van het echte leven van Jordan Belfort.
Scorsese haalt al zijn kunstjes boven en laat zich vooral niet afremmen door wat anderen zouden kunnen denken. Slow-motions, freeze frames, metafilm en Plastic Bertrand in de soundtrack! Bij momenten is de film trouwens pure slapstick. Leo die zo scheef als het hellend vlak van Ronquières in zijn dikke sportkar probeert te kruipen bijvoorbeeld. Topfilm, die opnieuw geen reclame is voor de menselijke natuur.
Oh Peter Jackson, ik hou je verantwoordelijk voor het verprutsen van een stuk uit mijn jeugd. Je had nochtans aardig wat krediet opgebouwd met Lord of the Rings. Na de eerste film van The Hobbit begon het alarm al te loeien maar met je laatste uitspatting ben je me toch kwijt.
Eerlijk toegegeven, tijdens de film was ik geregeld mee. Kan ook moeilijk anders aangezien je overdonderd wordt met visueel en letterlijk geweld. Een knoert van een soundtrack erbij en je hebt die typische blockbuster. Smaug wordt heerlijk vertolkt door Benedict Cumberbatch en de slechterikken zien er ook weer badass uit.
Maar het is te veel. Hoe bizar het ook klinkt voor een fantasy-film, maar de geloofwaardigheid ontbreekt. De sfeer van het nochtans zo goed omschreven Demsterbos is helemaal weg. Het gezicht van Legolas is zo hard door de effectenmolen getrokken dat hij er meer uitziet als een potentiële partner voor Fairy Secret Barbie. Tenzij ze in de film al de link naar merchandising wilden steken natuurlijk. Het magische van de boeken komt nu helemaal niet meer naar voor. Als je trouwens in de 2D-versie zit en er elke scène die speciaal voor 3D geschreven is er zo kan uithalen, dan zit er iets niet goed.
Benieuwd wat ze met deel drie gaan uitsteken.
The Secret Life of Walter Mitty
Als ik met een gelukzalig gevoel buitenkom uit de cinema dan is de film al voor een groot deel geslaagd. Kon ook moeilijk anders met dit thema. Een kerel die zijn routineus leven inwisselt voor reizen, mooie landschappen en avontuur. Dan is de tjoolaard in mezelve meteen verkocht.
Ben Stiller is normaal gezien niet de acteur die ik kan associëren met een serieuze rol, maar in deze prent lukt het hem toch grotendeels. Niet simpel als je plots naast dijk van een kerel Sean Penn staat. Maar misschien net omdat hij toch af en toe ook zijn komische zelve mag zijn, met overdrijving als hoofdtool. De ideale manier ook om de overgang naar Walter’s dagdromen te maken. Mooi om zien hoe die dromen stilaan vervagen in realiteit.
Maar ook de setting en bepaalde scènes komen bijzonder overtuigend over. Denk maar aan het stuk in het Groenlands café met de karaoke en laarsglazen. Vreemd sfeertje maar toch de max. Enige minpunt is dat de film altijd wel ergens het commerciële indachtig blijft en dus soms de moraliserende en/of melige toer op gaat.
See You Tuesday 