Films: The Wolverine en Pacific Rim

The Wolverine

Gebeurt niet veel dat ik na een Marvel-film wat teleurgesteld buiten kom. Misschien wat te veel verwend geweest door vorige films? Misschien te veel afgegaan op de hype? Misschien gewoon wat minder in vorm die avond?

De film speelt zich nochtans zo goed als volledig af in Japan, land der landen. Muziek zit goed, actie is perfect, de vrouwen zijn knap en af en toe heb ik zelfs moeten lachen. Visuals waren zeker ok, decors wondermooi en bij momenten was het zo spannend dat zelfs de stinkerd naast me even ophield met zuigen op zijn popcorn. En uiteraard zette Hugh Jackman ook weer een perfecte getormenteerde Wolverine neer. Met een interessant dilemma tussen het eeuwige leven of een zorgeloze dood.

Maar misschien zat het probleem daar juist. Ook al speelde de film zich af in Japan en ook al is het normaal niet de stijl van Marvel, maar de psychologische problemen van Wolverine werden toch iets te cliché Amerikaans in beeld gebracht. Zo werd de rol van Jean Grey beperkt tot liggende sideboob en bleef Logan maar hetzelfde zinnetje prevelen. De vechtscène op de metro ging er ook los over en ook het einde mocht wat minder cliché.

Pacific Rim

Ik had zin in hersenloos vertier dus zette ik me neer in een cinemazetel voor Pacific Rim. En maar goed ook dat ik niet met hoger verwachtingen was afgezakt, ook al zat Guillermo Del Toro achter de knoppen. Verwacht je maar aan mix van Godzilla, Gundam robotten en jaren tachtig fluo. Grote aliens komen via een portal op Aarde terecht en telkens ene sterft, komt er een nieuwe nog sterkere naar boven. De mensheid biedt antwoord met gigantische robotten, bestuurd door twee macho-piloten.

Een verhaal, en dus ook film, boordevol clichés, flauwe humor en visueel spektakel. Alles is gigantisch. Monsters zo groot als een halve stad en dus ook robots die moeiteloos door een oceaan wandelen. Met de nodige oog voor detail, waarvoor dank Guillermo Del Toro. Maar meer dan visueel genot zit er niet in helaas. Flinterdun scenario en elk karakter is een cliché zo hoog als … wel ja pakt één van de robots dan.

Films: World War Z en Under the Dome

World War Z

Op voorhand had ik gelezen in de boekjes dat het boek stukken beter is dan de film. Dat die laatste wat leeg overkomt en belangrijke elementen uit de roman weglaat. Nochtans is er zes jaar aan gewerkt, knalden ze er een gigantisch budget tegenaan en werden hele stukken uit de film herschreven en opnieuw ingeblikt. Maar ik heb het boek niet gelezen dus kon in zonder vooroordelen de film absorberen.

Strakke film, dat sowieso. Dat er budget was, dat zie je aan de zotte beelden en prachtige decors. Hello Jeruzalem! Maar ook het verhaal grijpt naar de keel. Bijzonder spannend allemaal. Zeker als goed presterende Brad Pitt in een ziekenhuis op zoek gaat naar een remedie tegen de zombies. Atypische zombies trouwens. Geen traag slenterende Hammer-creaturen maar een kudde totaal ontremde agressievelingen. Aanrader!

Under the Dome

Steek Steven Spielberg, Stephen King, Brian Vaughan (script Lost) en Niels Arden Oplev (regisseur The Girl with the Dragon Tattoo) in een team en je krijgt een serie om naar uit te kijken. Ondertussen zitten we drie episodes ver en het begint allemaal behoorlijk spannend te worden. Volledig naar de stijl van King komen ook nu heel wat mensen gevangen te zitten. Dit keer onder een gigantische koepel die op mysterieuze wijze en bijzonder plots verscheen. Niets of niemand komt erin, niets of niemand gaat eruit.

De serie draait uiteraard rond de vraag vanwaar de dome komt, maar tal van subplots maken de boel interessant. Enkele notoiren voerden net voor de dome er kwam heel wat propaan in maar niemand weet waarom. Net zoals niemand weet waarom die ene zonderling eigenlijk in het dorp rondloopt. Of waarom sommige jongeren epileptische aanvallen krijgen. De sfeer en setting zitten ook goed. Pure kleinburgerlijkheid, een plek waar veel mensen dicht op elkaar zitten, mysterie alom en veel wantrouwen. Stephen King dus.

Films: Despicable Me 2 en The Internship

Despicable Me 2

Naar deze heb ik lang uitgekeken. De eerste Despicable Me was hilarisch en ook de korte sketches met de minions die geregeld op youtube verschenen zorgden voor menig plezier. BANANA!  Gru moet ook nu de wereld redden, maar krijgt daarvoor steun van een love interest. En ondertussen moet hij nog zijn vaderlijke gevoelens, dochters en minions onder controle houden. Je snapt het al, opnieuw veel redenen tot hilariteit. Maar toch was de film net iets minder grappig dan de vorige. Wat uiteindelijk nog altijd behoorlijk grappig is natuurlijk. Maar ik had een Amerikaanser gevoel bij de film. Meer moraal. En daar ben ik nu net geen fan van si.

The Internship

Eigenlijk probeer ik alle films met Owen Wilson preventief te vermijden maar de geek in mezelve dwong me richting Kinepolis. Ah ja want het gaat over Google! Twee hopeloos verouderde verkopers moeten op zoek naar een nieuwe job en besluiten dan maar om bij Google als stagiair te beginnen. En dan krijg je anderhalf uur lang alle clichés voorgeschoteld. Team spirit boven alles, een overgetypeerde arrogante fuck die alle plannen dwarsboomt en een plotse aha-erlebenis bij de hoofdacteurs waardoor alles plots toch goedkomt. En uiteraard een knappe deerne die veroverd moet worden. Maar ondanks alle voorspelbaarheid heb ik toch een paar keer gelachen. En eerlijk gezegd, bij het buitenkomen had ik meteen zin om te solliciteren bij Google. Schone reclamefilm.