Snow White and the Huntsman
Ik ben één van die gelukzakkinderen die voorleesouders had. Pluk van de Petterflet, Pietje Puk, Pol en natuurlijk duizend en één sprookjes. Fantastisch vond ik dat, die fictieve wereld vol magie, gekke wezens en avontuur. Sneeuwwitje was zelfs één van mijn allereerste films ooit in de cinema. Sprookjes omzetten naar het groot scherm is meestal geen sinecure, vooral omdat de regisseurs en filmmakers moeten strijden tegen overbekende formats, waar iedereen al wel eens zijn verbeelding op los gelaten heeft.
Regisseur Rupert Sanders koos alvast voor de grimmige sfeer, juist zoals de oorspronkelijke versie van het sprookje geschreven was. Toch voor Walt Disney er zijn duivels op los liet. Charlize Theron speelt een magistrale rol als boze koningin en de scène waarin ze ondergedompeld wordt in een witte vloeistof is fingerlicking. De special effects zitten goed, zeker wanneer glazen ridders in duizend brokken openspatten en ook het Donkere Woud ziet er uit als een gigantische bad trip. Freaky all over.
Maar Snow White kan het niveau niet hoog houden. Naar het einde toe vervalt de film in clichés en passeren zowel Braveheart, Narnia, Kingdom of Heaven, Jeanne D’Arc, Troy en Lord of the Rings de revue. Kristen Stewart moet algauw opdraven als de zoveelste heldin te paard en kan haar prestaties van On the Road niet evenaren. Maar de Huntsman, gespeeld door Xavier Malisse look-a-like Chris Hemsworth, draait de film helemaal de nek om.
De opbouw naar het hoogtepunt van de film zit verkeerd, waardoor het einde echt door je strot geramd wordt en veel van zijn power verliest. Sander’s gok om het sprookje van Sneeuwwitje enkel losjes te interpreteren en er een donkere draai aan te geven, was de juiste. Maar naar het einde toe verliest hij de grip op het scenario en vervalt hij toch in clichés.
Als je de film toch wil zien, ga dan kijken in de cinema, vooral omdat de film het moet hebben van zijn sfeer, geluid en special effects.
See You Tuesday 