12 Years a Slave
De cinema buitenkomen en het bestaansrecht van de mensheid in twijfel trekken. Dat effect had 12 Years a Slave op mij. Kan tellen dus. Steve McQueen, bekend van het eveneens fantastische Shame en sublieme Hunger, brengt op bijzonder doordringende wijze het waargebeurde verhaal van Solomon Northup. Die belandt na een kidnapping als slaaf op de plantages van Louisiana. Uitbuiting, vernedering, mishandeling, pure horror, ondersteund door de beeldsetting van McQueen. Surrealistische momenten zoals de danspartij in het huis van de plantage-eigenaar, pijnlijke lange shots en geen blad voor de mond. Harde realiteit is what you get. Met een sublieme Ejiofor en Fassbender. Oscarwinnaar in spé.
The Wolf of Wall Street
Van het ene uiterste naar het andere. Pure decadentie overgoten met een scheut humor. Scorsese op zijn best. Ok, als je je film opent met DiCaprio die wat coke in de kont van een prostituee blaast, dan hoef je niet meer te rekenen op een Oscar in het puriteins Amerika. Maar de drie uur die daarop volgen zijn een aaneenschakeling van kapotlachen, verbazing en walgen. En dan nog te zeggen dat de film een minimalisering is van het echte leven van Jordan Belfort.
Scorsese haalt al zijn kunstjes boven en laat zich vooral niet afremmen door wat anderen zouden kunnen denken. Slow-motions, freeze frames, metafilm en Plastic Bertrand in de soundtrack! Bij momenten is de film trouwens pure slapstick. Leo die zo scheef als het hellend vlak van Ronquières in zijn dikke sportkar probeert te kruipen bijvoorbeeld. Topfilm, die opnieuw geen reclame is voor de menselijke natuur.
See You Tuesday 