See You Tuesday 9: Foxcatcher

Hier en daar toch wat schuifelende voetjes in de zaal. Meende die enen van See You Tuesday die zijn haar nooit kamt dat nu? Gaan ze werkelijk 50 Shades Of Grey draaien? Niet dus. Ok, ook veel lichamelijk contact en hier en daar zelfs een streep bloot, maar Foxcatcher is toch een film van een heel ander kaliber.

Het verhaal

Foxcatcher is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Mark Schultz, een olympisch kampioen worstelen die uit de schaduw van zijn broer wil stappen en daarvoor onder de vleugels van excentrieke multimiljonair John du Pont kruipt. Wat volgt is een psychologisch spel van manipuleren, zelfvernietiging en een stevige boterham mental issues, gesetteld in het trieste Pennsylvania. Denk mommy issues, onderdanigheid, gebroken zelfbeelden, machtslust, …

Ons gedacht

Sublieme film. Regisseur Bennett Miller kreeg dan ook terecht het beeldje voor beste regie in Cannes. Onvoorstelbaar wat voor een prestaties hij uit Channing Tatum, Steve Carell en Mark Ruffalo krijgt. Pluimen voor hen ook natuurlijk.

Zo weet je nooit echt goed wat denken over du Pont. Een door geld en macht om zeep geholpen persoonlijkheid die eigenlijk gewoon snakt naar oprechte emoties, vriendschap en erkenning. Dat in contrast met een heel sterke oudere broer en een onderdanige Mark Schultz die de wereld eigenlijk niet in zijn eentje aankan.

Maar nog straffer is hoe Miller het tempo van de film en het alsmaar killer worden van zowel camera als decor gebruikt om op te bouwen naar de climax. De constante spanning, onwetendheid over de exacte relatie tussen worstelaar en miljonair, en het gepingpong tussen medelijden met en diepgewortelde haat voor du Pont zorgen ervoor dat het einde bijna als een opluchting komt.

EXTRA EXTRA

Volgende See You Tuesday is meteen een verjaardagseditie! We bestaan exact één jaar dan. Hoera! Hoezé! Feest! We maken er dus iets speciaal van met goodies en zo. Hou zeker de Facebookpagina en Twitter in de gaten.

Recensie: Nightcrawler

Jake Gyllenhaal mag sinds Prisoners en Enemy op heel wat bijval rekenen van onze kant. Topprestaties! Het was dan ook reikhalzend uitkijken naar zijn nieuwe spruit Nightcrawler. En bloody hell, wat een zieke rol speelt hij nu weer.

Lou Bloom is zijn miserabel leven als koperdief beu en besluit een deftige job te zoeken. Tevergeefs. De economische crisis slaat bikkelhard toe in down town Los Angeles. Maar na een nachtje rondrijden, ontdekt hij zijn roeping. Ongelukken, woningbranden en misdrijven filmen en die beelden verkopen aan nieuwszenders. Wat volgt is een psychotische, uberspannende vervolmaking van de american dream.

Het vraagstuk rond de ethiek van de hedendaagse journalistiek wordt volledig blootgelegd, zonder dat regisseur Dan Gilroy met een belerend vingertje staat te zwaaien. Nee, hij gebruikt razendspannende actiescènes, een nagelbijtend tempo en gitzwarte humor. Een sterk vermagerde Jake Gyllenhaal doet de rest en zet de psycho van 2014 neer. Absolute aanrader.

Films: The Wolf of Wall Street en 12 Years a Slave

12 Years a Slave

De cinema buitenkomen en het bestaansrecht van de mensheid in twijfel trekken. Dat effect had 12 Years a Slave op mij. Kan tellen dus. Steve McQueen, bekend van het eveneens fantastische Shame en sublieme Hunger, brengt op bijzonder doordringende wijze het waargebeurde verhaal van Solomon Northup. Die belandt na een kidnapping als slaaf op de plantages van Louisiana. Uitbuiting, vernedering, mishandeling, pure horror, ondersteund door de beeldsetting van McQueen. Surrealistische momenten zoals de danspartij in het huis van de plantage-eigenaar, pijnlijke lange shots en geen blad voor de mond. Harde realiteit is what you get. Met een sublieme Ejiofor en Fassbender. Oscarwinnaar in spé.

The Wolf of Wall Street

Van het ene uiterste naar het andere. Pure decadentie overgoten met een scheut humor. Scorsese op zijn best. Ok, als je je film opent met DiCaprio die wat coke in de kont van een prostituee blaast, dan hoef je niet meer te rekenen op een Oscar in het puriteins Amerika. Maar de drie uur die daarop volgen zijn een aaneenschakeling van kapotlachen, verbazing en walgen. En dan nog te zeggen dat de film een minimalisering is van het echte leven van Jordan Belfort.

Scorsese haalt al zijn kunstjes boven en laat zich vooral niet afremmen door wat anderen zouden kunnen denken. Slow-motions, freeze frames, metafilm en Plastic Bertrand in de soundtrack! Bij momenten is de film trouwens pure slapstick. Leo die zo scheef als het hellend vlak van Ronquières in zijn dikke sportkar probeert te kruipen bijvoorbeeld. Topfilm, die opnieuw geen reclame is voor de menselijke natuur.

Films: The Hobbit en The Secret Life of Walter Mitty

The Hobbit: The Desolation of Smaug

Oh Peter Jackson, ik hou je verantwoordelijk voor het verprutsen van een stuk uit mijn jeugd. Je had nochtans aardig wat krediet opgebouwd met Lord of the Rings. Na de eerste film van The Hobbit begon het alarm al te loeien maar met je laatste uitspatting ben je me toch kwijt.

Eerlijk toegegeven, tijdens de film was ik geregeld mee. Kan ook moeilijk anders aangezien je overdonderd wordt met visueel en letterlijk geweld. Een knoert van een soundtrack erbij en je hebt die typische blockbuster. Smaug wordt heerlijk vertolkt door Benedict Cumberbatch en de slechterikken zien er ook weer badass uit.

Maar het is te veel. Hoe bizar het ook klinkt voor een fantasy-film, maar de geloofwaardigheid ontbreekt. De sfeer van het nochtans zo goed omschreven Demsterbos is helemaal weg. Het gezicht van Legolas is zo hard door de effectenmolen getrokken dat hij er meer uitziet als een potentiële partner voor Fairy Secret Barbie. Tenzij ze in de film al de link naar merchandising wilden steken natuurlijk. Het magische van de boeken komt nu helemaal niet meer naar voor. Als je trouwens in de 2D-versie zit en er elke scène die speciaal voor 3D geschreven is er zo kan uithalen, dan zit er iets niet goed.

Benieuwd wat ze met deel drie gaan uitsteken.

The Secret Life of Walter Mitty

Als ik met een gelukzalig gevoel buitenkom uit de cinema dan is de film al voor een groot deel geslaagd. Kon ook moeilijk anders met dit thema. Een kerel die zijn routineus leven inwisselt voor reizen, mooie landschappen en avontuur. Dan is de tjoolaard in mezelve meteen verkocht.

Ben Stiller is normaal gezien niet de acteur die ik kan associëren met een serieuze rol, maar in deze prent lukt het hem toch grotendeels. Niet simpel als je plots naast dijk van een kerel Sean Penn staat. Maar misschien net omdat hij toch af en toe ook zijn komische zelve mag zijn, met overdrijving als hoofdtool. De ideale manier ook om de overgang naar Walter’s dagdromen te maken. Mooi om zien hoe die dromen stilaan vervagen in realiteit.

Maar ook de setting en bepaalde scènes komen bijzonder overtuigend over. Denk maar aan het stuk in het Groenlands café met de karaoke en laarsglazen. Vreemd sfeertje maar toch de max. Enige minpunt is dat de film altijd wel ergens het commerciële indachtig blijft en dus soms de moraliserende en/of melige toer op gaat.

 

 

Films: Jeune et Jolie + Jobs

Jeune et Jolie

François Ozon komt opnieuw met een pareltje af waarbij hij ook nu vragen rond seksuele moraliteit op een bijzonder sensuele manier weet te brengen. De zeventienjarige Isabelle klust na haar schooluren bij als callgirl, terwijl ze niet eens het geld nodig heeft. Maar geen tienerdrama of te moralistische film hier. Nee, vooral een heel mooi in beeld gebracht portret van een jonge vrouw die haar weg zoekt. Waarbij haar vreemde hobbykeuze eigenlijk gebruikt wordt om hypocrisie en valse moraal van volwassenen aan te kaarten. Op muziek van Françoise Hardy dan nog.

Marine Vacth speelt trouwens fantastisch. Wondermooie vrouw, met een soort diepe tristesse over haar. En dat dan gekoppeld met het sappige Frans en de perfecte beeldvoering van Ozon schept een heel dromerige en mysterieuze wereld. Veel antwoorden krijg je niet in de film, maar dat hoeft ook niet.

Jobs

Als digitale mens voelde het haast als een verplichting om deze biopic te gaan zien. Steve Jobs en al. Apple en zo. Van toen ze nog in de garage aan motherboards zaten te prutsen tot dat Steve buitengekegeld werd en wat later de boel mocht redden. In een verschroeiend tempo, zonder al te veel spanning en emotie. Heel moeilijk om me in te leven in deze, zeker omdat ik steeds opnieuw Kelso een nieuwe gadget zag presenteren. Nu ja, al een geluk dat het geen lange verheerlijking van de persoon Steve Jobs was, maar dat ook zijn tiranieke kantjes aan bod kwamen. Trouwens, wtf was dat met dat idiote loopje van Jobs/Kutcher? En dan te zeggen dat er binnenkort nog een biopic over de Appleboy verschijnt. Je zou er haast Windows van gaan kopen.

Films: The Wolverine en Pacific Rim

The Wolverine

Gebeurt niet veel dat ik na een Marvel-film wat teleurgesteld buiten kom. Misschien wat te veel verwend geweest door vorige films? Misschien te veel afgegaan op de hype? Misschien gewoon wat minder in vorm die avond?

De film speelt zich nochtans zo goed als volledig af in Japan, land der landen. Muziek zit goed, actie is perfect, de vrouwen zijn knap en af en toe heb ik zelfs moeten lachen. Visuals waren zeker ok, decors wondermooi en bij momenten was het zo spannend dat zelfs de stinkerd naast me even ophield met zuigen op zijn popcorn. En uiteraard zette Hugh Jackman ook weer een perfecte getormenteerde Wolverine neer. Met een interessant dilemma tussen het eeuwige leven of een zorgeloze dood.

Maar misschien zat het probleem daar juist. Ook al speelde de film zich af in Japan en ook al is het normaal niet de stijl van Marvel, maar de psychologische problemen van Wolverine werden toch iets te cliché Amerikaans in beeld gebracht. Zo werd de rol van Jean Grey beperkt tot liggende sideboob en bleef Logan maar hetzelfde zinnetje prevelen. De vechtscène op de metro ging er ook los over en ook het einde mocht wat minder cliché.

Pacific Rim

Ik had zin in hersenloos vertier dus zette ik me neer in een cinemazetel voor Pacific Rim. En maar goed ook dat ik niet met hoger verwachtingen was afgezakt, ook al zat Guillermo Del Toro achter de knoppen. Verwacht je maar aan mix van Godzilla, Gundam robotten en jaren tachtig fluo. Grote aliens komen via een portal op Aarde terecht en telkens ene sterft, komt er een nieuwe nog sterkere naar boven. De mensheid biedt antwoord met gigantische robotten, bestuurd door twee macho-piloten.

Een verhaal, en dus ook film, boordevol clichés, flauwe humor en visueel spektakel. Alles is gigantisch. Monsters zo groot als een halve stad en dus ook robots die moeiteloos door een oceaan wandelen. Met de nodige oog voor detail, waarvoor dank Guillermo Del Toro. Maar meer dan visueel genot zit er niet in helaas. Flinterdun scenario en elk karakter is een cliché zo hoog als … wel ja pakt één van de robots dan.

Films: World War Z en Under the Dome

World War Z

Op voorhand had ik gelezen in de boekjes dat het boek stukken beter is dan de film. Dat die laatste wat leeg overkomt en belangrijke elementen uit de roman weglaat. Nochtans is er zes jaar aan gewerkt, knalden ze er een gigantisch budget tegenaan en werden hele stukken uit de film herschreven en opnieuw ingeblikt. Maar ik heb het boek niet gelezen dus kon in zonder vooroordelen de film absorberen.

Strakke film, dat sowieso. Dat er budget was, dat zie je aan de zotte beelden en prachtige decors. Hello Jeruzalem! Maar ook het verhaal grijpt naar de keel. Bijzonder spannend allemaal. Zeker als goed presterende Brad Pitt in een ziekenhuis op zoek gaat naar een remedie tegen de zombies. Atypische zombies trouwens. Geen traag slenterende Hammer-creaturen maar een kudde totaal ontremde agressievelingen. Aanrader!

Under the Dome

Steek Steven Spielberg, Stephen King, Brian Vaughan (script Lost) en Niels Arden Oplev (regisseur The Girl with the Dragon Tattoo) in een team en je krijgt een serie om naar uit te kijken. Ondertussen zitten we drie episodes ver en het begint allemaal behoorlijk spannend te worden. Volledig naar de stijl van King komen ook nu heel wat mensen gevangen te zitten. Dit keer onder een gigantische koepel die op mysterieuze wijze en bijzonder plots verscheen. Niets of niemand komt erin, niets of niemand gaat eruit.

De serie draait uiteraard rond de vraag vanwaar de dome komt, maar tal van subplots maken de boel interessant. Enkele notoiren voerden net voor de dome er kwam heel wat propaan in maar niemand weet waarom. Net zoals niemand weet waarom die ene zonderling eigenlijk in het dorp rondloopt. Of waarom sommige jongeren epileptische aanvallen krijgen. De sfeer en setting zitten ook goed. Pure kleinburgerlijkheid, een plek waar veel mensen dicht op elkaar zitten, mysterie alom en veel wantrouwen. Stephen King dus.

Films: Man of Steel, After Earth en The Bling Ring

Man Of Steel

Warner is dringend op zoek naar een nieuwe melkkoe nu Harry Potter en Batman van het toneel verdwenen zijn, dus halen ze werelds oudste superheld nog maar eens van onder het stof. Nog maar eens een Superman film dus, en de vorige waren al draken waar ze in Game of Thrones jaloers op kunnen zijn. DC Comics heeft ook al laten blijken deze film te willen gebruiken als opstapje voor een hele reeks en zelfs enkele films rond de Justice League, i.e. Batman, Wonder Woman, Superman, Aquaman, The Green Lantern en Flash. Juist ja, The Avengers maar dan met minder coole superhelden. Op Batman na.

De verwachtingen lagen niet te hoog, ook al staken ze 300-regisseur Zack Snyder en Dark Knight schrijver David Goyer in een team. Die laatste wou duidelijk geheel in lijn met Batman een donkere menselijke kant geven aan Superman. Laat die alien maar worstelen met vragen rond zijn afkomst, zijn doel in het leven en waarom hij in hemelsnaam een slip boven zijn kostuum draagt. Op zich nog redelijk deftige cinema, mede door een integere Kevin Costner, een bloedmooie Amy Adams en een ok Henry Cavill als Superman. Maar dan neemt Zack Snyder het heft in handen.

Plots krijgen we een visueel overdreven aaneenschakeling van ontploffende objecten, rondvliegende Kryptonners en instortende gebouwen. Weg ingetogenheid, weg menselijkheid, weg geloofwaardigheid. Al even geloofwaardig als Clark Kent zijn vermomming aka een bril en een coupe gellé. Nee DC Comics, om Marvel te kunnen evenaren is nog heel wat werk aan de winkel.

After Earth 

Misschien moet ik wel eens schrijven naar het Guinness Book want ik heb tot op vandaag alles met Will Smith als acteur in gezien. Ook zijn laatste nieuwe. Helaas. Deed pijn aan mijn ogen. After Earth is precies het platform geworden waarmee Big Will zijn zoon Jaden het acteerdom definitief wil inlanceren maar die kleinen slaagt daar voorlopig nog voor geen meter in. Weinig geloofwaardig zijn prestaties. Steek daar dan nog eens een cliché verhaal, slechte CGI, overdreven cliché Amerikaanse moraal en een sterk verouderde Will Smith met constant getormenteerde blik in en je hebt een film waarna ik me spontaan ergens in India bij een orgaanhandelaar wil aanbieden. Here, take my eyes.

The Bling Ring

Dit wordt een makkelijke review. The Bling Ring is anderhalf uur lang een nest trienen die zo luid mogelijk designermerken roepen en daarbij omtermeest “oh my gods” uit hun snobberige mini-lijfjes persen. Veel show, veel kleren, een zwakke Emma Watson en een anderhalf uur uit mijn leven kwijt. Wat is er gebeurd Sofia Coppola?

Films: Jack the Giant Slayer

Jack the Giant Slayer

De laatste tijd regent het remakes van sprookjes. Snow White and the Huntsmen, Hansel&Gretel, Roodkapje, binnenkort Assepoester. En nu ook Jaak en de Bonenstaak. Iets minder bekend misschien, maar toch een mooi verhaaltje.

Voor de film hebben ze het scenario wat uitgebreid, zonder er echt een miskleun van te maken. Ok hier en daar wordt belachelijk geacteerd en origineel is het ook allemaal niet, maar toch kon deze overtuigen. Niet evident voor een sprookjesverfilming. Zeker niet omdat ze alle leeftijden toegelaten is.

De effecten zitten goed, bij momenten is het echt spannend en ik moet toegeven dat ik geregeld luidop hebben moeten lachen om de droge moppen. Zeker met het mini-hoofdje van de opperreus. Er was zelfs een moment waar ik eindelijk het nut van 3D te zien kreeg. Als er plots een snuffelende reus over je hoofd gaat, dan kan dat wel tellen.

Ik zou deze film trouwens graag eens in een 16+ verfilming zien. Moet de max zijn met legers reuzen die mensen als tandenstokers gebruiken terwijl ze schapen als veredelde tampons gebruiken.

Films: Les Misérables

Meteen even vermelden dat ik een bloedhekel heb aan musicals. En nog meer aan musicalfilms. Ik denk met veel verschrikking terug aan Sweeney Todd en Chicago. ’t Is maar Disney die er mee weg komt. En Cry-Baby, Music Man en The Wizard of Oz uit de jaren dertig.

Les Misérables was niet veel beter. Sterrenacteurs in een musical droppen is geen goed idee. Bijzonder bizar om Wolverine plots een duetje te zien zingen met the Gladiator. Tragikomisch zelfs, want goed gezongen is het niet. Daar komt nog eens bij dat de film twee uur en een half duurt, er gekozen wordt voor de theatrale stijl inclusief overacting en episodische opbouw. Je zou er nog echt misérable van worden.

Al een geluk dat de decors en kostuums veel goed maakten. Alles tussen 15de en en 19e eeuw blijft mijn favoriete periode in de wereldgeschiedenis met een lichte voorkeur voor de Franse bewegingen. Wat was ik graag een revolutionair geweest. En dat gevoel zit ook wel in Les Misérables. Had ik een Franse vlag, ik stond ermee te zwaaien tijdens bepaalde scènes. En al even slecht mee te zingen. Tijd voor een echte kostuumfilm over de Franse revolutie en al wat daarna gebeurde me dunkt. Spielberg?